VEDA VAKTİ

İstanbul’un kapısını aceleci bir sonbahar çalmakta bu günlerde.’’En sevdiğim mevsim sarı sonbahar’’

Evet çok severim sonbaharı, hüznünü severim. Neşem göçmen kuşların kanadına, gülümsemem ise düşen yapraklara takılır.

Sonbahar, üşümeye başladığım aylar. Üşüdükçe kollarımla kendimi sarıp sarmaladığım, daha çok kendime dokundukça da yaralarıma rastladığım aylar.

Sanırım Gülhane Parkına gitme, bileklere kadar yığılmış yaprak arasında onları havaya havaya savurarak gezinti yapma vakti yaklaşmakta.

Bu sene son gezim olacak bu biliyorum. Bu sene sonbahar hüznü daha bir saracak beni.

Veda vakti yaklaşmakta…..

Sultan Ahmet’te son haftalarım, dokuz yıl önce yine bir Kasım ayında buraya tayinim çıkmış çalışmaya başlamıştım. Yine bir Kasım ayında veda edeceğim.

Ah Kasım ayı ne çok yerin var bende.......

Ah İstanbul ne çok hakkın var üstümde ne çok dertleştim seninle. Bundan üç yıl önce bir Kasım ayında Gülhane'den boğaza bakmış bakmış da umutsuz bir anımda bu dizeler dökülmemiş miydi dilimden ?

Ah İstanbul sevdiğim

Artık ne diyeyim sana

Seni uzaktan sevmek yetmiyor

Al beni koynuna

Gömüleyim boğazın serin sularına

Sonbahar demek yağmur demek benim için. Çocukken daha mı çok severdik yağmurları ? Hala severim ama yağan yağmurla yetinmeyip saçaklardan akan suların altında dakikalarca durduğum yaşları geride bıraktım yine de.

Şimdi sadece yağmurun şiddetinden kaçan insanların tenhalaştırdığı caddelerde, bir şemsiyenin altında o en güzel ritmin, pıt pıtırın eşliğinde keyifle yürümek gülümsetir beni.

Önümüzdeki günlerde belki yağmurlu bir günde veda yürüyüşüme çıkacağım. Dokuz yıldır çalıştığım buralara veda demek biraz da İstanbul’a veda demek sanki. Kolay değil İstanbul’un yüreği olan tarihi yarım adadan, S. Ahmet’ten, Gülhane’nin boğaz manzaralı set üstü çay bahçesinden, Topkapı sarayının bahçesinden,at meydanından tarihi divanyolu caddesinden taşınıyorum.

Bir Kasım ayı yaklaşırken bir yüreğe bir parça yürek bırakarak veda ediyorum.